De Berggidsen opleiding “de weg naar het UIAGM speldje.”

Afgelopen weken heb ik alle boeken erop nageslagen, sportklimmen, technieken maar ook de verschillende trainingsmethoden zijn langs gekomen. Veel komt bekend voor maar het is toch fijn om dit alles vers in het geheugen te hebben, want er wordt wel het één en ander van mij verwacht tijdens de opleidingsweken.

Om te beginnen moeten we online verschillende documenten doornemen en bestuderen over het onderwerp sportklimmen. Maar weet je dat eigenlijk wel als het je eerste  week in de opleiding is? Het antwoord bleek niet zo eenvoudig, volgens degene die ik er over gesproken heb was het geweldig en extreem leerzaam, maar het is en blijft toch sportklimmen. Zonder iemand op zijn of haar tenen te willen trappen…, ik ben nu eenmaal meer een alpinist.

Een week lang theorie in de ochtend en daarna naar de verschillende gebieden in de Frankenjura. Klimmen in een team van vier of vijf collega’s met één opleider en steeds weer oefeningen en video analyses die er voor zorgde dat wij langzaam maar zeker beter gingen klimmen. De groep bestaat uit een heel divers gezelschap met een onsight niveau van 7/7+ tot 9+.

Mijn opleider is een ouwe rot in het vak, heel rustig en hij ziet precies wat er mankeert bij iedereen en legt dat je piekfijn uit. Ook kent hij dit gebied heel goed en al snel wordt er werk gemaakt van de klassiekers, geopend door de grootheden van het gebied: Wolfgang Güllich en Kurt Albert. Geweldige routes maar niet zonder het mentale spelletje. De Frankenjura is een bijzonder soort gebied, de haken zitten op de juiste plekken je zal de grond net niet raken mits jouw zekeraar zeer goed staat op te letten.

Wanneer ik mij deze week in een grote klassieker bevind, hoor ik hoe de anderen mij aanmoedigen net zoals ik hen even daarvoor heb aangemoedigd. “Shit, wat zit die haak ver weg, vallen is geen optie, probeer je op je ademhaling te concentreren.” Zijn zo maar wat gedachten.

Langzaam beweeg ik mij voort omhoog, netjes de kleine gaatjes gebruikend. “Ja super Tom so geht es!!” “Go Holland!!” zo word ik aangemoedigd. Ik sta nu bijna 12 meter boven mijn haak, ik val niet zeg ik tegen mijzelf en clip de haak in. Een kort moment van veiligheid, mijn blik glijdt naar boven zo’n zeven meter hoger lijkt mijn volgende haak te zitten. Met een brede grijns op mijn gezicht klim ik weer door en enige tijd later clip ik de tophaak van een Wolfgang Güllich klassieker.

Maar het waren niet alleen maar spannende- of harde routes die er geklommen werden. Er werd ook tijd besteed aan het lesgeven. Hoe geef je een toprope cursus in sneltreinvaart en hoe word er gezekerd. Welk apparaat past het beste bij de activiteit, hoe werken ze allemaal en hoe leer je je klanten ermee omgaan.

Ook het vallen wordt weer opgebouwd en dat is altijd iets tegennatuurlijks en je kunt het niet vaak genoeg oefenen. Ikzelf, als alpinist, moet altijd weer wennen aan het sportklimmen. Want de regel in alpien terrein val je niet geldt nog steeds. De gevolgen van vallen zijn tegenwoordig minder door betere tussenzekeringen maar kunnen nog steeds beroerd uitpakken.

Ik sta op de grond en zeker mijn maatje omhoog, toprope omdat we niet tegen de wand willen klappen. Hij geeft aan geen touw meer in te nemen en ik stop met innemen. Hij klimt nog een meter of drie/vier door en springt uit de wand. Hij is de lichtste die in mijn groep zit maar we schelen nog steeds zo’n 15kg. Ik vlieg omhoog en hang enkele meters boven de grond. De opleider schaterde van het lachen, hij zat op een steen en ik kwam zo bij hem voorbij vliegen. Mijn klimmaatje moest ook ontzettend lachen en het was nu mijn beurt om te springen. Helaas voor hem was het dynamisch zekeren een stuk moeilijker voor hem, omdat hij actief mee moest bewegen want mijn gewicht was te weinig om dat automatisch gedaan te krijgen.

Door het vele sportklimmen, waar iedereen had verwacht binnen te zitten in een lokaal met een beamer, werden we erg enthousiast. Zeker omdat we met opleiders 24 klimgekken bij elkaar waren in een prachtig gebied. De dag van het Onsight en Flash klimmen was erg leuk en leerzaam iedereen ging er maximaal voor.

Ook het zien van elkaar in verschillende routes was erg inspirerend en motiverend. De opleiders klommen wat routes met ons mee en hierdoor is er voor mij nog een leerdoel bijgekomen. Namelijk op mijn 55^ste nog met zoveel souplesse en vloeiende bewegingen met de jonge honden meekomen. Het zien van de ervaring, de souplesse en extreem vloeiende beweging heeft in mij het sportklimvuurtje weer doen aanwakkeren.

Komende winter zal ik niet alleen op de tourski’s of in de bevroren watervallen hangen maar zal ik ook verder werken aan mijn klimniveau in de hal en later in het seizoen buiten op de door de zon gewarmde rots.

Nuenen, 11-12-2017

Tomas van Lieshout

Thuis, de zon schijnt en ik ben buiten druk in de weer met mijn vijl. Op de tafel liggen de verschillende stijgijzers, pickels en ijsbijlen die ik komende week nodig heb in Chamonix. De laatste voorbereidingen. Een ritueel dat iedere vakantieperiode terugkomt voor velen van ons, maar dit was net even anders.

Op vakantie ging ik niet, in tegendeel, ik nam over enkele dagen deel aan de voorbereidingsweek voor de Duitse UIAGM berggidsopleiding.

Na het inpakken van de tassen en bakken die ik in mijn busje laadde ging ik op weg. Het idee was om in twee etappes te rijden zodat ik nog wat energie over had als ik aan zou komen. Na in Duitsland geslapen te hebben ging ik weer op pad. 350 km voor mijn doel, Chamonix, stopte mijn busje er mee.

Helaas heb ik, door omstandigheden, hier de afgelopen tijd handigheid in gekregen en na wat belletjes en de nodige uren wachten én dan nog weer wat belletjes omdat de reservering niet bevestigd was (lees dit als een tip!!! ) kwam daar mijn vervangend vervoer. Een grote auto had ik besteld en omdat er geen busjes waren kreeg ik een Mercedes stationwagen.

Na opnieuw te hebben ingepakt ging ik op pad en bij het zoeken naar de werking van de navigatie kwam ik tot de ontdekking dat er een sport én een sport+ stand aanwezig waren. Als sporter begon mijn hartje sneller te kloppen en ja dan test je dat natuurlijk  voordat je weer naar je 87pk busje terug moet.

Aangekomen in Argentière was het nacht en heb ik mij, met mijn gelukkig smalle bouw, achter in de kofferbak weten te frommelen om een uiltje te knappen.

De wekker gaat vroeg, iets wat deze komende week een ritueel blijkt te zijn. We verzamelen en ik ontmoet heel wat bekenden van het eerste toelatingsexamen wat afgelopen winter plaatsvond. Er werd uitgelegd wat de bedoeling was van deze week en waar de groepen op dag één naartoe zouden gaan.

Het doel was het klimmen met bergschoenen (D-schoenen), een vereiste voor een alpinist. Na kort ingeklommen te hebben begonnen we met verschillende spel- en oefenvormen voor het klimmen met bergschoenen. VI+ moest er geklommen worden en bij voorkeur met één arm. Een leuke uitdaging die mij gelukkig als fervend plaatklimmer goed afging. Na deze oefeningen werd er geklokt, drie routes waarbij er drie minuten per route waren en je tussendoor één minuut had om te wisselen en in te binden. Al voorklimmend ging iedereen omhoog en in de snikhete zon pofte iedereen wat af. Aan het einde van de dag had iedereen het gevoel beter op zijn voeten te staan tijdens het klimmen met bergschoenen. Een vereiste voor de examens van de week erop.

Terug in de UCPA, waar wij sliepen, werd er uitbundig gepraat over alles wat met bergsport te maken had. Het eten was er vooral in grote hoeveelheden en een bijzonder uitgebreid kaasplankje welke ik als groot liefhebber van Franse kaasjes natuurlijk optimaal benutte.

Dag twee: de wekker ging weer op tijd en we werden in twee groepen gesplitst waarbij één groep met de Montavers trein omhoog ging naar de Glacier Blanc voor het trainen van het Eckenstein parcours. De andere groep ging bij de Argentière Gletsjer omhoog en moest lopen omdat de lift niet meer ging in verband met onderhoud. Later die ochtend stond iedereen met zijn vlijmscherpe punten in het ijs en begon de uitleg.

Ook nu kort speelse varianten en langzaam steeds meer structuur in het lopen op de stijgijzers. In de groep kregen wij het gevoel dat het best goed ging. Totdat de helling van 70/80 graden kwam. Het gevoel verdween als een ijsje bij een vijfjarige.

De bovenbenen deden pijn tijdens het oefenen. Alle verticale punten in het ijs, omhoog, naar beneden, opzij, alle kanten werden geoefend. De pickel werd gebruikt en de grenzen werden opgezocht van zowel de pickel, de stijgijzers, iemands kunnen en de bovenbenen. Dit was voor mij weer zo’n topdag omdat je zoveel leert. Je denkt dat je goed op je stijgijzers staat maar komt erachter dat je er nog zo veel beter op kunt staan. Kortom een topdag waarbij iedereen het gevoel had bijzonder veel geleerd te hebben.

Dag drie: het weer speelde ons een beetje parten en er werd gekozen voor het sportklimmen maar dan wel op eigen protectie. Wij gingen met onze groep richting Zwitserland om daar in het dal, in een zonnetje, te klimmen. Er waren hier hele leuke routes en ook de opleiders klommen graag een route mee.
Zelf heb ik hier iets ingehouden, de week voor vertrek was ik bij Mathieu Ceron (sport fysio Medicort) geweest die mij vertelde dat ik een overbelastte elleboog had. Het klimmen ging goed, maar teveel liever niet, dat leek mij op deze dag een wijs besluit met het examen in het vooruitzicht.

Na de hele dag aan de wand te hebben gehangen zijn we met zijn allen terug gereden. In de avond begon iedereen toch de lange dagen te voelen waarin we zeer gefocust  zijn om zoveel mogelijk op te pikken en onszelf te verbeteren.

Omdat het ook deze avond alweer flink regende konden we kiezen uit verschillende opties voor de volgende dag. Namelijk: Eckenstein parcours, klimmen op bergschoenen, of de conditietest trainen (Brevent lift omhoog) en erna nog wat klimmen.

Zelf koos ik voor het Eckenstein parcours, tijdens de eerste stemming was ik een van de vier personen die dit wilde doen. Na een korte onderbouwing van de keuze, kozen 12 á 14 personen voor het Eckenstein parcours. De volgende morgen op de gletsjer aangekomen, werd er kort opgewarmd in de vorm van verschillende oefenstations. Tijdens het opwarmen voelde ik dat de vorige keer nog goed in de benen zat.

Terwijl wij aan het opwarmen waren werd er door de opleiders een parcours gebouwd met op zijn minst “uitdagende stukken!” De eerste van onze groep ging door het parcours waarbij de tijd werd gemeten. De pijn was duidelijk zichtbaar op zijn gezicht tegen het einde van het parcours.

Iedereen had het toch erg naar zijn zin en nadat we allemaal waren geweest, werd er snel opgeruimd en zijn we naar het treintje gelopen en teruggekeerd naar het dal. Er werd nog kort gesproken over hoe de week was geweest en vervolgens kon iedereen zijn of haar feedback ophalen bij de opleiders.

Toch stiekem wel een spannend moment want ondanks het feit dat je er een goed gevoel over hebt, weet je het toch niet zeker. Ik kreeg hele toffe feedback en het advies relaxed de volgende week in te gaan, zoals ik nu gepresteerd had was prima. Dit vond ik erg leuk om te horen. Ik ben ook hierheen gegaan met het idee om plezier te hebben. Dan ben ik namelijk op mijn best. Nu was het aan mij om dit ook de week erop, wanneer de zomer toelatingsexamens waren, vast te houden!

Nuenen, oktober 2017

Tomas van Lieshout

Toegelaten tot de Duitse UIAGM Ski- und Bergführer opleiding.